Stress… uitvluchten en excuses…

Het moet altijd snel, het moet altijd perfect, de druk is vaak duidelijk voelbaar…

Elk (carrière)mens in z’n mid-veertiger jaren weet vast wel waarover ik het heb… (jongere of oudere mensen ook 😉 )

In mijn eigen leven – aan het begin van een hectische periode – lijkt het vaak alsof ik voor een hoge berg sta die ik onmogelijk kan beklimmen. Toen ik jonger was kon ik daar heel moeilijk mee omgaan. Ik wist toen ook nog niet dat ik een HSP’er was (hoogsensitief).

Ergens halverwege m’n dertiger jaren ‘barstte de bom’ en moest ik hulp gaan zoeken (vertel ik later nog wel eens). Ik vond toen een klinische psychologe waar ik een ‘klik’ mee had. Zij hielp me om m’n gedachten te ordenen én mijn leven, het was ook daar dat de diagnose ‘HSP’ viel… Toen mijn psychologe me uitlegde wat het juist was en wat het met me deed, vielen de puzzelstukjes op de juiste plaatsen… Het was een opluchting, lichtjes pijnlijk en ook wel schokkend, omdat ik bepaalde gebeurtenissen in m’n leven – die me veel verdriet en energie kostten – had kunnen counteren moest ik het toen geweten hebben… Maar goed, ik wist het uiteindelijk, ik was niet gek of raar (misschien wel een beetje ;p ) het gaf best wel wat voordelen maar ik moest mezelf leren ‘beschermen’ tegen ‘overprikkeling’. Mijn psychologe heeft me gedurende zes jaren bij wijze van spreken ‘bij de hand genomen’ en me geleerd hoe ermee om te gaan. Eigenlijk heeft ze een beetje mijn leven gered…

Enfin, wanneer ik dus aan het begin van een hectische periode sta weet ik, OK, wat moet er gebeuren en wanneer moet het klaar zijn… Vervolgens begin ik het ‘kluwen’ van to do’s te ontwarren, te plannen en neem ik even afstand om weer tot rust te komen. Ik werk m’n planning dan chronologisch af en probeer NIET naar het verdere verloop van mijn planning te kijken! Dag per dag 😉 Toegegeven, als er iets onverwachts op m’n pad komt waardoor mijn planning wordt verstoord, dan kan ik wel eens ‘pissed’ worden…

Deze aanpak om met stress om te gaan werkt voor mezelf vrij goed. Toch is er een hele grote ‘trigger’ die bepaalt hoe vlot ik door zo’n stressperiode ga… Jawel, mijn eten!

Eigenlijk is het heel gek hoor… Als ervaren ‘ketovrouw’ weet ik wat goed voor me is, weet ik waar m’n lichaam ‘rustig’ van wordt en waar het goed op gedijt… Maar ons brein houdt ons graag voor de gek – zo lijkt het – wanneer we stress voelen! Want, het is toch vaak zo dat ons ‘eetgeheugen’ op zo’n moment zegt: ‘Neem een stuk chocola! Vreet een pak koeken leeg! Trek een zak chips open!’ Een groot stuk van de oplossing is natuurlijk om dat niet in huis te halen, om ketokoekjes of ketochipjes te voorzien voor zulke momenten. Maar het gevoel is niet leuk hè… Het andere stuk van de oplossing is om respect te hebben voor je lichaam, om even terug te denken aan de dingen waar het zich best bij voelt en te beseffen dat deze gezond zijn en je een ‘beter ticketje’ naar een evenwichtiger, gelukkiger (en hopelijk langer) leven geven… Dat ‘ordenen’ van deze gedachten tijdens een stressperiode is al even belangrijk (zo niet belangrijker) dan het ordenen van je effectieve werk- en to do planning! Sterker nog! Ik heb geleerd, dat als ik eerst de gedachten in mijn hoofd plan, ik me dan rustiger voel en dus beter mijn ‘workload’ kan plannen waardoor stress veel minder kans krijgt…

Bijna twee jaar ben ik ‘ketowoman’ 🙂 Daarvoor at ik al zo’n zeven jaar ‘lowcarb’… Maar ik ben ‘groot’ geworden met het klassieke eetpatroon zo als waarschijnlijk de meesten van jullie… ‘Eet uw bord leeg!’ ‘Ge moet minstens 3 x per dag eten!’ ‘Aardappelen-groenten-vlees op je bord.’ ‘Vet is slecht!’ ‘Ge moet veel fruit eten!’ ‘Ge hebt soms suiker nodig!’ Iemand die de effecten van ‘low carb’ of ‘keto’ kent, WEET dat het klassieke eetpatroon b*llshit is! Dat diëtisten, dokters… nog verkondigen dat je geen vet mag eten, genoeg brood etc moeten eten, da’s eigenlijk schandalig! Wat heeft het opgebracht? Juist! Nog nooit waren er zoveel obese mensen (zelfs kinderen!), mensen die alsmaar vroeger diabetes tye 2 krijgen, mensen met hoge cholesterol, hoge bloeddruk. Mensen lopen rond met dikke ‘broodbuiken’ en zijn zo een tikkende tijdbom omdat hun organen (vooral het hart) ‘in het vet’ liggen. VET, laat het nu net dat zijn waar velen zo bang van zijn! Maar het is door je lichaam te ‘leren’ om vet als brandstof te gebruiken, dat het ook daadwerkelijk het vet zal ‘opgebruken’… En JA, OOK dat vet rond het middel van zovele mensen hun lichaam…

De psyche van de mens blijft iets fascinerend vind ik zelf… Dat ‘eetgeheugen’ dat ontstond vanaf je kindertijd, zouden we dat niet niet kunnen ‘omkeren’? Wist je dat we geboren worden in een staat van ketose? Misschien kunnen we ons eetgeheugen herprogrammeren na jaren keto? Gelukkig zijn er tegenwoordig hier en daar wat ‘slimmerikken’ tussen de medisch geschoolde mensen die het ‘ketoseverhaal’ onder de loep namen en moesten toegeven dat het klassieke eetpatroon of de klassieke voedingsdriehoek eigenlijk op z’n kop moet gezet worden 😉

Er is dus nog hoop 🙂 En ik weet het wel, mijn ouders deden om goed te doen… Maar ik probeer het anders te doen, meer ‘out of the box’ te denken, daar hebben onze kinderen recht op, niet? Ik heb altijd al de neiging gehad om ‘verder te kijken dan mijn neus lang is’, om niet mee te gaan met de ‘kudde’… Toen mijn oudste geboren werd zag de pediater in het bloed van de navelstreng, dat mijn zoon een zeer hoge aanleg voor allergieën had! ‘Borstvoeding of hypo-allergene melk mevrouw!’ zei de arts me… Het was op de bevallingstafel dat ik besliste om mijn kind moedermelk te geven. Koeienmelk is voor de koeien! Ik gaf mijn beide kinderen elk 18 maanden borstvoeding. Ik had toen ook al gelezen dat een baby de eerste zes maanden perfect alleen op moedermelk kon leven en vond het dan ook vanzelfsprekend dat ik dat probeerde. De fruitpap – die wordt aangeraden om met ‘vast eten’ te starten – trok ik in twijfel… Zelf had ik al eens ‘maagbrand’ gehad van sinaasappelen en die koeken in die fruitpap, die bevatten toch suikers? Go figure ^^ Dus maakte ik groentenpap, broccoli’tjes enzo… Mijn kinderen groeiden beiden als ‘kool’, het was steeds dik in orde bij de systematische bezoeken aan de pediater dus ik deed vast iets goeds 🙂 Mijn kinderen dronken nooit koeienmelk en uiteindelijk bleek de IgE factor in hun bloed (deze die wijst op allergieën) sterk verlaagd rond de leeftijd van acht jaar…

Neen, ik ben geen dokter, geen wetenschapper, geen wereldverbeteraar (soms wel 😀 ) maar ik ben er wel van overtuigd dat als we onszelf wat uitdagen, heruitvinden, uit het ‘kuddegedacht’ stappen – al is het een klein beetje – dat geen slechte zaak is 🙂

Persoonlijk hou ik erg van eerlijkheid, dus ben ik dat ook met mezelf. ‘Geen excuses Kristel, ge weet beter dan dat!’ Zo praat ik dan tegen mezelf 😀

Tuurlijk ‘zondig’ ik ook wel eens hè (dat eetgeheugen, weet je nog?) het is iets menselijks… Maar het gaat steeds beter en dat is best geweldig! De beloning is: een gevoel van vrijheid, mentale stabiliteit, een sterker en energieker lichaam… Daar moeten we onszelf gunnen, vinden jullie dat ook niet? 😉

Fijne zondag

Kristel